1000 kilometer per trein
Gisteren liepen we nog rond in de adobewijk van Yazd. Die kleur, de rust, de harmonie van de bouwstijl. Maar we moeten weer verder. Onze reis door Iran zit er bijna op. We gaan per trein naar Mashad in het noorden, een reis van 1000 km. Voor ons tweeën is een treincoupé geboekt, dus wij hebben dus geen medereizigers. Vooraf is wel onduidelijk welke voorzieningen er aan boord zijn. De trein is lang en onze tickets geheel in het Farsi, dus er eerst achterkomen welk rijtuig en welke seats. Gelukkig vind je altijd weer aardige Iraniërs die ook nog Engels (of soms Duits) spreken. Dan ben je geholpen en mogen wij voortgaan. Precies op tijd vertrokken, overigens weer zonder duidelijk antwoord wanneer we zullen aankomen, hoe wel hier niet gebruikelijk en geliefd denken wij : inshallah.Tegen een steeds lagere zonnestand een mooie woestijn. Precies op tijd voor het avondgebed stopt de trein, die stroomt voor even leeg, naar de gebedsruimte naast het perron. Er was water en thee en snacks. S,avonds konden we zelfs een maaltijd bestellen. Gepraat met twee stelletjes die de coupe naast ons deelden, zij zijn op huwelijksreis naar Mashad om er te bidden, mede denken wij voor de gewenste kinderen. Dan wordt na het avondgebed het bed boven ons uitgeklapt. We hebben wel wat verdoezeld. Pas na 17 uur reizen zo tegen half elf komen we voor onze laatste dag in Iran aan in Mashad.
Groetjes en succes verder met jullie mooie en interessante trip.
Kees