Turkmenistan

Op weg naar Turkmenistan, ons onbekende land. Na 275 km van Mashad komen we bij de grens boven op een pas. Met wat knikjes komen we langs de iraanse douane, mamnoon Iran. Dan uiteindelijk het hek door EN werkelijk na 1 meter rukt Hannie haar shawl af, vrijheid. Dan naar de Turkmenen met gemengde gevoelens. Maar niks van dat al. Natuurlijk wordt er pro forma wat in tassen gekeken en na 1,5 uur gerekend vanaf de Iraanse kant zijn we in Turkmenistan. Daar staat onze Russische gids al te wachten, maar die vrouw moet nog veel leren. Zij laat twee busjes passeren die elk kwartier 15 kilometer bergaf gaan. Wij vechten ons bijna letterlijk in het derde busje anders stonden we daar nog. Die 15 km bergaf is min of meer niemansland, leeg. Dan moet ze haar driver bellen, Ik heb wel telefoonverbinding zij niet, dan doet de auto van haar driver het niet en ja pas na 2,5 uur komen we 25 kilometer van de grens Asghabat binnen EN wat een entree. De huidige president (=dictator) heeft na de onafhankelijkheid van de USSR Asghabat gemaakt tot het Las Vegas van het oosten. Reeksen witmarmeren luxe appartementscomplexen, witmarmeren ministeries en witmarmeren universiteisgebouwen echt vele tientallen, allemaal hoogbouw in wit marmer en ik vergeet het te zeggen 2 x 3 baans verkeerswegen met hele brede midden strook, grotendeels leeg. Geen vrachtverkeer, geen brommers  Indrukwekkend. Wij de volgende dag (alleen zonder gids!!!) naar het park met de duizend fonteinen. Echt ik denk 2 kilometer bij 2 kilometer fontein na fontein. Met uiteraard in marmer bruggetjes, leeuwen en ander spul. De kleding van studenten en scholieren, kleurrijk, uniform maar oogverblindend. Rene is helemaal van zijn stuk door wekenlang zwarte pinguins gezien te hebben. De vrouwen hier zijn gewoon mooi, allemaal in een lange jurk, traditioneel met een hele trotse houding, wij durfden ze door die houding niet te fotograferen en het land komt xenofoob over, NIET in buitenstaanders geintereseerd, we missen de warmte van Iran, nooit gedacht Iran op die wijze te missen. S,avond tegen donker weer met het openbaar vervoer, voor 0,10 euro p/p/ naar het fontijnenpark, nu met lichtshow in elke fontijn, ik zei toch al Las Vegas. Ashgabat is na de volledige verwoesting door een aardbeving in 1948 langzaam herbouwd maar na de onafhankelijkheid heeft de president er pas echt iets bijzonders van gemaakt. De volgende dag op weg naar Oezbekistan, 650 km door de woestijn, eerst in een slecht geveerde 4x4 over bar slechte wegen, want daar is het geld niet aan besteed. Op weg naar een wonder. In 1972 onstond in de woestijn een gat van zeg 400 in het rond en 50 meter diep en daaruit lekt sinds die tijd aardgas en dat brandt. Overal in die krater zie je grotere en kleinere vlammen, ja Turkmenistan is rijk aan gas en olie. Toen in een Toyota Prado met 160 km per uur over die slechte wegen naar de grensplaats, we hebben het overleefd zeg maar. De volgende dag op weg naar Oezbekistan. 30 Kilometer van Dashgoruz. Eerst de Turmeense Douane, weer in slipjes graaien en geinteresseerd in je toilettas kijken. Wij waren aan die kant overigens al die tijd de enige passanten, geen mens wil die grens over en auto's mogen er al helemaal niet overheen. Er lijkt nauwelijks contact tussen die voormalige sovjet republieken, de Oezbeken daar zijn zwaar bewapend. Met een stempel mochten we door in een auto naar het hek. Daarachter begint Oezbekistan. Tussen het hek aan Turkmeense kant en het Hek aan  Oezbeekse kant staan 14 Jappen die - zo hebben wij ervaren - werden uitgeleverd tegen 2 Kaassies, een goede deal dus. Je moet bij de Oezbeken opgeven hoeveel valuta je invoert en welke "kostbaarheden" zoals mobieltjes je meeneemt en als je er weer uitgaat moet je weer opgeven hoeveel je nog bij je hebt.