Bergland Kirgizie

Nou we wilden natuur we kregen natuur. In een rit van een uur of vier zijn we uiteindelijk beland in Sary Tash in Kirgizie, een dorp op 3600 meter hoog in bergen op een hoogvlakte met aan de ene kant  de bergrug van de Pamir (met erachter Afghanistan en Pakistan) en andere kant het Tin Sjan Gebergte met China erachter. We hoorden dat de Kirgiezen een nomadenvolk is en als ze dood gaan worden ze het liefst langs de weg begraven nu hebben ze rust dan kunnen zij de anderen zien trekken. Op weg naar Sary Tash, op een hoogte van zeg 2400 meter komen we OP DE FIETS een duits stel tegen dat ook de zijderoute doet. Zij fietsten inmiddels 8000 kilometer en zijn ook op weg naar Xian.Het dorp Sary Tash is bewoonbaar vanaf eind maart tot eind okober. De kudde (koeien en schapen en geiten) moet dan lager naar het dal. "swinters ligt hier ruim een meter sneeuw, ze hebben dus ook een huis lager (wel 100 kilometer verderop). En wat een huis hadden we, zonder keuken, zonder badkamer en dus zonder water..... een gat in de grond, een schamel plaatstaal geval .... afzien, maar ook slapen op de grond, maar een uitzicht..... een belevenis. De volgende dag op weg naar China, 1,5 uur geweldig..... De auto mocht ons NA de Kirgische grens nog een stuk verder op in niemandsland afleveren, weer een Kirgisch stempel, nu wel afscheid van de gids/chauffeur. Voor de grens stikt het van de vrachtauto'n richting China. Wij moeten elk in een andere vrachwagen zeg twee kilometer omhoog onderweg passerden we feitelijk al de chinese grens. Achteraansluiten in de rij vrachtwagens (een stuk of 100). Wij moeten licht bergaf lopen dus een dikke kilometer naar de Chinese grens. Afgezien van de vrachtwagens/chauffeurs geen mens. De grensfaciliteiten in een klein uurtje afgerond, dat dachten wij!!!! De gids met chauffeur wacht ons al op. In de wachtruimte zit een Jananeesje, die was de vorige dag wel op tijd bij de grens, Maar als je een klein uurtje werk hebt aan de passage van een tourist maakt de douane overuren, dat mag niet dus moet dat japaneesje maar in het douane kantoor slapen, in de kou zonder faciliteiten. Zij vroeg of zij met ons mocht meerijden, wij waren die dag de eerste touristen, nou dat mocht. Wat blijkt tussen de grenscontrole en "inklaring" zit 100 kilometer, door bijna niemansland. Als we bij de "inklaring" komen blijkt het luchpauze en die duurt hier nu eenmaal 2 uur. Gelucht met lawaaiige chinese tafelmanieren, kennismaken met smakkende chinesen, Toen onderbroekcontrole en het China stempel ontvangen met die twee uur burocratie. Geweldig landschap dat allengs steeds meer en meer vervaagt in "zandstorm", zicht 250  meter, steen-woestijn. De chinese gids is al snel openhartig over "milieuproblemen" hier valt steeds minder neerslag, en het gaat vooral over geld verdienen, een minder over het welzijn. We ervaren China als cultuurshock. Hier is alles bruin, bedekt met woestijzand, Nu kunnen we even geen foto,s uploaden, dat halen we in bij ons eerste China verhaal.