Oezbekistan, deel 2

De bloei van de drie steden is afhankelijk van de handel en als er na 1800 alternatieven ontstaan slaat verval toe. Het Tsaristische Rusland verovert deze gebieden en de genadeslag komt van de Russische revolutie. Artilleriebeschietingen op deze kunstwerken lieten hun sporen na en een min of meer verbod op de islamitische tradities deed de rest. Restauratie mede gefinancierd door UNESCO heeft wel veel uiterlijk hersteld, maar het blijft museumachtig, waar zijn de gelovigen? En de details, het tegelwerk is voor altijd verloren. En dat UNESCOgeld is deels bij de toplaag blijven hangen, want ook hier, dictatuur. De grootste hotelketen is b.v. het bezit van de dochter van president Karimov, en die woont in Zwitserland. Als ik dit bericht schrijf is het bloedheet, maar het was ook 13 graden en druilerig. We zien hier weer veel toeristen, vaak Fransen. We hebben hier vaak plov gegeten, een gerecht met oa gebakken rijst waarbij katoenolie wordt gebruikt. Katoenteelt is hier nog overheersend, vergt heel veel schaars water, daar willen ze vanaf, dan groeit mogelijk het Aralmeer weer. Maar wat ga je dan verbouwen? Nog een opmerking over veiligheid hier. Goud wordt hier (net als in Iran overigens) verhandeld op de "markt" zonder merkbare beveiliging, het is gewoon koopwaar, dat kan bij ons niet meer, mensen lopen hier open en bloot met stapels geld rond, dat kan hier. De laatste dagen in Oezbekistan zijn ingegaan, via Kirgizië zijn we eind deze week in China, jullie lezen nader hóe het ons vergaat.